وارث

هیچ اندیشه‌ای به اندازۀ اندیشه تشیع در تاریخ سرکوب نشده است؛ با این ‌حال هنوز که هنوز است، در حالی که ادیان کهن همه به گوشۀ دیرها و کنشت‌های خود خزیده‌اند، زنده است و حیات دارد و این خود بزرگ‌‌ترین سند حقانیت تشیع است. دوران غیبت امام مهدی ؟ع؟ دورانی نیست که شیعیان در انتظار آینده‌ای موهوم در جایی از تاریخ که به قدری دور است که هنوز لازم نیست به آن بیندیشیم، به دنبال اسطوره‌ای مرده و فراموش‌شده باشند؛ بلکه آینده‌ای محتوم و نزدیک است که هر شیعه‌ای وظیفۀ خود می‌داند که آن را بسازد و نقش خود را برای تحقق آن ایفا کند. در این سفر، امام مهدی ؟ع؟ سواری افسانه‌ای نیست که روزی قرار است بیاید؛ بلکه حضوری مستمر و ملموس، هرچند پنهانی در تاریخ دارد که تنها کاری که شیعیان باید انجام دهند این است که به ندای او لبّیک گویند و مقدمات ظهور کامل و تمام ایشان را فراهم کنند و همچون قطره‌ای که به دریا می‌پیوندد، به دریایی بپیوندند که در دوره‌های مختلفِ تاریخی بین نسل‌ها دست به دست شده و هر که آمده چیزی بر آن افزوده است.